Een fiets met tranen

Lieve allemaal,

Vanmorgen werden we uitgenodigd om mee te gaan naar een project van de stichting (East African Cara - Kenia). We gingen een van jongens in het dorp blij maken met een fiets. Naast de hoofdweg waar ongeveer de school van deze jongen is, moesten we 8 km over een hobbelig zandpad rijden naar zijn huis (lees: hutje) Daar aangekomen stonden de jongen (Omari) zijn moeder en een aantal andere kinderen op ons te wachten. Meteen werden er overal stoelen en kleden vandaag gehaald. Suleiman vertelde in het Engels en Swahili het verhaal over Omari. Hij woonde met zijn moeder in een van de twee hutjes die daar waren. Zijn vader was helaas gestorven, dus hadden ze het erg zwaar. Omari zit in een klas met 76 kinderen en hij is van al die kinderen de op 2 na beste leerling. Elke dag loopt hij 8 km naar school en 8 km terug naar huis. Omari is ongeveer 14 jaar. Namens de stichting was er een fiets voor hem gekocht. Deze gingen we hem cadeau doen. Henk mocht de fiets aan de jongen overhandigen. Een super mooi moment.

Ik wilde graag weten waar de stichting Omari van kende. Dit was een triest verhaal, maar kon verteld worden. De vader van Omari was bouwvakker voor stichting en hielp met het graven van de waterputten. Bij een van de werkzaamheden is deze man in de put gevallen en overleden. Super erg. Vanaf dat moment zorgt de stichting voor de jongen en zijn moeder. Toen dit verhaal verteld werd, ging de jongen opeens hard huilen. Hij miste zijn vader. We kregen allemaal een brok in ons keel. Hij was ook zo blij met de fiets.

We mochten even in hun huis (hut) kijken. Dit is echt een lemen vierkant hokje. Het dak is niet af en als het regent, regent het binnen net zo hard. Ze slapen op twee kleine bamboe matjes en dat is het. Deze mensen lopen ook op blote voeten en zijn dus zeer arm.

Toen we weer buiten stonden, kwam de jongen ons wederom bedanken voor de fiets. Toen hij bij Henk stond, begon hij weer te huilen. Henk sloeg een arm om de jongen heen en de Omari klemde zich aan Henk vast. De tranen liepen inmiddels ook over mijn wangen. Zo hebben ze een tijdje gestaan. Omari komt ook naar de bruiloft woensdag. Het is leuk om hem dan weer te zien.

Je leeft hier echt in twee werelden. Terug in het resort weer lekker een middag aan het zwembad. Job en Guus gingen windsurfen op zee. Later in de middag nog een heerlijke pedicure gehad bij de spa. Zo zie je wel dat het flink schakelen is. Maar oh zo heftig om te zien hoe het leven hier is. En zo mooi hoe je deze mensen gelukkig kan maken.

Liefs,
Jolien en Job